Zapraszamy do lektury wydanej właśnie książki pod tytułem „Kondycja dialogu społecznego i podmiotowości komunikacyjnej instytucji na przykładzie Rady Dialogu Społecznego”, której autorem jest dr Konrad Ciesiołkiewicz, przewodniczący naszego Komitetu. Publikację pobrać można nieodpłatnie ze strony KDS (tutaj). Ma ona charakter akademicki. Analizie poddano funkcjonowanie Rady Dialogu Społecznego w latach 2015-2019 oraz stan rozwoju instytucji dialogu w Polsce od odzyskania niepodległości, z uwzględnieniem mediatyzacji sfery publicznej.
Publikacja jest dla wszystkich zainteresowanych dialogiem społecznym i obywatelskim, ich historią, aksjologią oraz zarządzaniem instytucjami publicznymi.
Ze wstępu:
„Unikalnymi podmiotami powołanymi do moderowania konfliktów i dbania o społeczny pokój są instytucje dialogu społecznego, wywodzące się z XIX-wiecznej idei korporatyzmu łagodzącego napięcia między czynnikami pracy i kapitału. W polskich warunkach są one silnie zakorzenione w najnowszej historii państwa – w dorobku programowym i metodycznym masowego ruchu NSZZ „Solidarność” z lat 1980-1989 oraz w transformacji ustrojowej. Ich wyjątkowość związana jest również z oczywistym faktem odwoływania się do dialogu, który stanowi jedną z najbardziej inspirujących wartości i idei społecznych, o niezwykle szerokim wachlarzu definicyjnym.”
„W demokracji medialnej kluczowym przymiotem instytucji publicznych – obok podmiotowości politycznej, prawnej i społecznej – powinna być podmiotowość komunikacyjna, powiązana ze sprawczością, celowością, refleksyjnością, poczuciem aksjologicznej odrębności i zdolności utrzymywania równowagi między samodzielnie kreowaną agendą publiczną (wpływaniem) a posłuszeństwem wobec władzy państwowej. Niski stopień podmiotowości komunikacyjnej grozi faktyczną alienacją organizacji i utratą legitymizacji medialnej, jako nowej formy uznawania prawomocności podejmowanych działań. Skutkować to może jedynie istnieniem formalnym (proceduralnym), ale niespełniającym oczekiwań formułowanych przez kluczowych interesariuszy. Instytucje nieposiadające właściwego stopnia podmiotowości komunikacyjnej w pewnym sensie spełniają kryteria „instytucji-zombie” – kategorii formułowanej przez Urlicha Becka. Oznacza ona praktyki i formy życia społecznego, które przestały pełnić przypisywane im funkcje, ale wciąż istnieją i traktowane są jako „żywe”.”
„Podstawową funkcją dialogu w polityce jest nie tyle porozumienie i osiągnięcie konsensusu, co jak najszersze rozumienie i uznanie zróżnicowanych potrzeb społecznych.”
„Mediatyzacja przestrzeni publicznej implikuje pojawianie się nowych zorganizowanych aktorów życia publicznego. Podjęto ten temat przede wszystkim ze względu na wpływ, jaki wywierają oni na instytucje publiczne. Przybiera on formę postulatów poszerzenia instytucji dialogu społecznego o wymiar aktywności obywatelskiej.”
